02-03-2011

Ik heb een mooi punt bereikt, ik woon namelijk al een jaar op mezelf. En om de traditie in ere te houden, het hoort er ten slotte bij om na elk jaar even de balans op te maken, ga ik jullie verblijden met de ups en downs van het alleen wonen. Helaas voor jullie ben ik geen man. Dit is jammer omdat er dan waarschijnlijk een veel interessanter jaarverslag was gekomen, een stuk meer downs natuurlijk. Ik heb namelijk het idee dat mannen er veel vaker een zooitje van maken als ze alleen wonen en dat het verschil dan ook groter is dan wanneer een man samenwoont. Ik heb hier helaas nog geen wetenschappelijk onderzoek naar gedaan, misschien komt dat nog.
Een jaar geleden begon ik mijn zelfstandige leven op nu 100 meter afstand. Ik besloot ongeveer op de helft van de maand Januari dat ik wel op mezelf kon gaan wonen, zonder hier ooit eerder serieus over na te hebben gedacht. Eind Januari vond ik een kamer in een studentenhuis met twee andere studentes (mannen waren hier niet welkom)en op 6 Februari 2009 verhuisde ik. Gelijk de eerste nacht werd ik er op gewezen dat ik te veel geluid had gemaakt met mijn bed (dat zou later misschien vaker voorkomen om andere redenen maar daar heb ik mijn huisbaas nooit over gehoord) ik was namelijk mijn bed in elkaar aan het zetten. Over dat bed kan ik een heel boek opzich schrijven aangezien mijn bed meerdere functies heeft. Mijn bed is namelijk ook een bank, wanneer ik tegen het chickie zeg dat hij op de bank mag slapen kom ik hem 's avonds dus alsnog tegen in bed. Mijn huisgenoten waren twee studentes van mijn leeftijd die ik vaak 's nachts tegenkwam en die verder weinig thuis waren, lekker rustig dus. Met de vrouw die onder me woonde had ik nog weleens onenigheid over de tv die te hard stond of van mijn kant de kinderen die te hard stonden. Verder vermaakte ik mijzelf wel, ik voel me eigenlijk niet zo snel alleen. Omdat ik net alleen woonde vond ik het ook nog leuk om te koken en de was te doen dus dat hield ik allemaal netjes bij, en elke zondag ging ik nog terug naar mijn moeder. Ik vond al snel uit dat alleen wonen veel voordelen heeft. Deze voordelen herinner ik mij ook weer wanneer ik weer terug naar mijn moeder ga of lang bij andere mensen ben. Het grootste voordeel van alleen wonen is namelijk dat je niet hoeft te praten. Dat zal vreemd klinken uit de mond van een vrouw die, en dat verzin ik niet zelf, toch redelijk wat praat. Als je helemaal alleen woont en ook weinig te maken hebt buren of huisgenoten kan het namelijk weleens zo zijn dat je meer dan 24 uur helemaal niet praat, dit is een belevenis opzich. Als ik toch opeens de behoefte voel om te praten ga ik gewoon naar de Albert Heijn en praat daar wat tegen cassieres en ander winkelpersoneel aan. Ik heb ook verschillende openingszinnen bedacht om een gesprek te beginnen. De openingszin die het meest oplevert blijft toch: "Tot hoe laat moet je vandaag werken? ". Als je dat vraagt op een semi- geïnteresseerde manier lijkt het net alsof je er medelijden mee hebt dat iemand er vrijwillig voor kiest continu dezelfde bewegingen te maken en daar bliepgeluidjes voor te ontvangen. De desbetreffende mevrouw of meneer zal een verhaal ophangen dat druipt van zelfmedelijden. In mijn supermarkt is het trouwens toch altijd mevrouw( de mannen zijn slecht vertegenwoordigd bij de kassa) misschien moet ik toch eens een brief gaan schrijven naar de ah over hun selectiebeleid voor cassieres aangezien ik nu continu openingszinnen moet gebruiken voor vrouwen en dit toch niet mijn voorkeur heeft.
Misschien is het al opgevallen maar het alleen wonen heeft nog een groot voordeel. Ik mag al een jaar lang elke dag zelf verzinnen wat ik eet. Nu wil ik niet direct zeggen dat ik zo geobsedeerd ben door eten dat ik alleen al puur geluk ervaar bij het lopen door de Albert Heijn maar eigenlijk is dat wel gewoon een feit. Ik waardeer het natuurlijk heel erg als iemand anders voor me kookt maar als ik dan de dag erna weer zelf kan kiezen uit rode kool of spinazie uit de diepvries dan voelt dat erg goed.
Ik bedacht me net dat dit al de derde keer is in zeer korte tijd dat ik de Albert Heijn in mijn blogs noem en dat terwijl mijn blog niet wordt gecensureerd door de supermarktgigant. Ik vind boodschappen doen gewoon een erg interessant fenomeen. Als ik ooit nog eens rijk wil worden schrijf ik er misschien toch eens een boek over.
Ik ben me ervan bewust dat deze lap tekst al te lang wordt voor jullie concentratie vermogen maar ik wil toch nog een dingetje bespreken. Ik hoef nooit op te ruimen.
Dit was alleen om jaloezie op te wekken en heeft verder geen toelichting nodig.