Het zal misschien shockerend zijn maar ik moet toch een onthulling doen. Al acht maanden lang kom ik de dag door zonder een televisie. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat kom ik de dag door zonder een blik te werpen op mijn televisie toestel, dat heb ik dan weer wel, zonder kabel. Het is dus nieteens zo dat ik geen apparaat heb waarop ik televisie zou kunnen kijken maar ik heb geen aansluiting om er daadwerkelijk naar te kunnen kijken( ik kan je vertellen dat een zwart beeld gaat vervelen). Naar aanleiding van de vele reacties die dit al eerder hebben opgeleverd denk ik dat ik blij mag zijn dat ik nog in staat ben een normaal leven te leiden. Ik mag blij zijn dat ik nog niet uit de maatschappij ben geplaatst om vervolgens op een eiland te worden gezet bij een inheemse volksstam omdat het mij niet is gelukt te integreren in de Nederlandse samenleving.
De reden dat ik ben gestopt met televisie kijken is eigenlijk heel simpel en heb ik net al verklaard: ik heb geen kabel. Ik wist toen ik verhuisde dat er geen kabel zou zijn om zenders te ontvangen en ik vond het geen probleem. Als ik de televisie wel was gaan missen had ik altijd nog digitaal kunnen gaan kijken.
Eigenlijk mis ik het helemaal niet. Je houdt echt heel veel tijd over als je geen televisie kijkt. Als je eenmaal aan een programma begint dan duurt dit toch vaak zo'n uur en omdat er reclames tussendoor zitten besluit je dan ook maar te blijven zitten. Vervolgens zie je in de reclame, heel toevallig, de aankondiging van het volgende programma. Dit programma wil je ook wel zien en het komt er uiteindelijk op neer dat je twee uur zit te kijken. Nou is dat natuurlijk helemaal niet erg maar als ik achteraf bedenk wat ik eigenlijk gezien heb bedenk ik me toch dat het niet de moeite waard was om zoveel tijd aan te besteden. Er zijn ook heel veel programma's die ik niet spannend genoeg vind om te volgen. Na 1 woonprogramma heb je ze in principe allemaal wel gezien. En als je niet houdt van mannen die op televisie afgekraakt worden mag je de programma's van meneer williams ook overslaan. Af en toe is het natuurlijk heerlijk om een hele zondag de reality programma's van MTV te kijken, als je echt niks beters te doen hebt, elke dag gaat mij vervelen. Er is een programma waar ik wel voor thuis zou blijven, als ik een televisie had uiteraard, dat is boer zoekt vrouw.
Mijn oplossing voor een tv-loos bestaan is om alles online te kijken, zo bedenk ik van tevoren wat ik leuk vind om te zien en vrijwel alles kun je terugkijken. Er zitten natuurlijk wel nadelen aan het niet kunnen kijken van tv... Zo kan ik bijvoorbeeld niet makkelijk tegelijkertijd een film kijken en internetten, dan mis ik de hele film.
Wanneer ik tegen mensen zeg dat ik geen televisie kijk zijn ze verbaasd, het komt denk ik vrij weinig voor dat mensen geen televisie hebben. Ik denk dat het niet zo moeilijk is om andere dingen te doen in plaats van voor de buis hangen.
woensdag 30 maart 2011
dinsdag 1 maart 2011
02-03-2011
Ik heb een mooi punt bereikt, ik woon namelijk al een jaar op mezelf. En om de traditie in ere te houden, het hoort er ten slotte bij om na elk jaar even de balans op te maken, ga ik jullie verblijden met de ups en downs van het alleen wonen. Helaas voor jullie ben ik geen man. Dit is jammer omdat er dan waarschijnlijk een veel interessanter jaarverslag was gekomen, een stuk meer downs natuurlijk. Ik heb namelijk het idee dat mannen er veel vaker een zooitje van maken als ze alleen wonen en dat het verschil dan ook groter is dan wanneer een man samenwoont. Ik heb hier helaas nog geen wetenschappelijk onderzoek naar gedaan, misschien komt dat nog.
Een jaar geleden begon ik mijn zelfstandige leven op nu 100 meter afstand. Ik besloot ongeveer op de helft van de maand Januari dat ik wel op mezelf kon gaan wonen, zonder hier ooit eerder serieus over na te hebben gedacht. Eind Januari vond ik een kamer in een studentenhuis met twee andere studentes (mannen waren hier niet welkom)en op 6 Februari 2009 verhuisde ik. Gelijk de eerste nacht werd ik er op gewezen dat ik te veel geluid had gemaakt met mijn bed (dat zou later misschien vaker voorkomen om andere redenen maar daar heb ik mijn huisbaas nooit over gehoord) ik was namelijk mijn bed in elkaar aan het zetten. Over dat bed kan ik een heel boek opzich schrijven aangezien mijn bed meerdere functies heeft. Mijn bed is namelijk ook een bank, wanneer ik tegen het chickie zeg dat hij op de bank mag slapen kom ik hem 's avonds dus alsnog tegen in bed. Mijn huisgenoten waren twee studentes van mijn leeftijd die ik vaak 's nachts tegenkwam en die verder weinig thuis waren, lekker rustig dus. Met de vrouw die onder me woonde had ik nog weleens onenigheid over de tv die te hard stond of van mijn kant de kinderen die te hard stonden. Verder vermaakte ik mijzelf wel, ik voel me eigenlijk niet zo snel alleen. Omdat ik net alleen woonde vond ik het ook nog leuk om te koken en de was te doen dus dat hield ik allemaal netjes bij, en elke zondag ging ik nog terug naar mijn moeder. Ik vond al snel uit dat alleen wonen veel voordelen heeft. Deze voordelen herinner ik mij ook weer wanneer ik weer terug naar mijn moeder ga of lang bij andere mensen ben. Het grootste voordeel van alleen wonen is namelijk dat je niet hoeft te praten. Dat zal vreemd klinken uit de mond van een vrouw die, en dat verzin ik niet zelf, toch redelijk wat praat. Als je helemaal alleen woont en ook weinig te maken hebt buren of huisgenoten kan het namelijk weleens zo zijn dat je meer dan 24 uur helemaal niet praat, dit is een belevenis opzich. Als ik toch opeens de behoefte voel om te praten ga ik gewoon naar de Albert Heijn en praat daar wat tegen cassieres en ander winkelpersoneel aan. Ik heb ook verschillende openingszinnen bedacht om een gesprek te beginnen. De openingszin die het meest oplevert blijft toch: "Tot hoe laat moet je vandaag werken? ". Als je dat vraagt op een semi- geïnteresseerde manier lijkt het net alsof je er medelijden mee hebt dat iemand er vrijwillig voor kiest continu dezelfde bewegingen te maken en daar bliepgeluidjes voor te ontvangen. De desbetreffende mevrouw of meneer zal een verhaal ophangen dat druipt van zelfmedelijden. In mijn supermarkt is het trouwens toch altijd mevrouw( de mannen zijn slecht vertegenwoordigd bij de kassa) misschien moet ik toch eens een brief gaan schrijven naar de ah over hun selectiebeleid voor cassieres aangezien ik nu continu openingszinnen moet gebruiken voor vrouwen en dit toch niet mijn voorkeur heeft.
Misschien is het al opgevallen maar het alleen wonen heeft nog een groot voordeel. Ik mag al een jaar lang elke dag zelf verzinnen wat ik eet. Nu wil ik niet direct zeggen dat ik zo geobsedeerd ben door eten dat ik alleen al puur geluk ervaar bij het lopen door de Albert Heijn maar eigenlijk is dat wel gewoon een feit. Ik waardeer het natuurlijk heel erg als iemand anders voor me kookt maar als ik dan de dag erna weer zelf kan kiezen uit rode kool of spinazie uit de diepvries dan voelt dat erg goed.
Ik bedacht me net dat dit al de derde keer is in zeer korte tijd dat ik de Albert Heijn in mijn blogs noem en dat terwijl mijn blog niet wordt gecensureerd door de supermarktgigant. Ik vind boodschappen doen gewoon een erg interessant fenomeen. Als ik ooit nog eens rijk wil worden schrijf ik er misschien toch eens een boek over.
Ik ben me ervan bewust dat deze lap tekst al te lang wordt voor jullie concentratie vermogen maar ik wil toch nog een dingetje bespreken. Ik hoef nooit op te ruimen.
Dit was alleen om jaloezie op te wekken en heeft verder geen toelichting nodig.
Een jaar geleden begon ik mijn zelfstandige leven op nu 100 meter afstand. Ik besloot ongeveer op de helft van de maand Januari dat ik wel op mezelf kon gaan wonen, zonder hier ooit eerder serieus over na te hebben gedacht. Eind Januari vond ik een kamer in een studentenhuis met twee andere studentes (mannen waren hier niet welkom)en op 6 Februari 2009 verhuisde ik. Gelijk de eerste nacht werd ik er op gewezen dat ik te veel geluid had gemaakt met mijn bed (dat zou later misschien vaker voorkomen om andere redenen maar daar heb ik mijn huisbaas nooit over gehoord) ik was namelijk mijn bed in elkaar aan het zetten. Over dat bed kan ik een heel boek opzich schrijven aangezien mijn bed meerdere functies heeft. Mijn bed is namelijk ook een bank, wanneer ik tegen het chickie zeg dat hij op de bank mag slapen kom ik hem 's avonds dus alsnog tegen in bed. Mijn huisgenoten waren twee studentes van mijn leeftijd die ik vaak 's nachts tegenkwam en die verder weinig thuis waren, lekker rustig dus. Met de vrouw die onder me woonde had ik nog weleens onenigheid over de tv die te hard stond of van mijn kant de kinderen die te hard stonden. Verder vermaakte ik mijzelf wel, ik voel me eigenlijk niet zo snel alleen. Omdat ik net alleen woonde vond ik het ook nog leuk om te koken en de was te doen dus dat hield ik allemaal netjes bij, en elke zondag ging ik nog terug naar mijn moeder. Ik vond al snel uit dat alleen wonen veel voordelen heeft. Deze voordelen herinner ik mij ook weer wanneer ik weer terug naar mijn moeder ga of lang bij andere mensen ben. Het grootste voordeel van alleen wonen is namelijk dat je niet hoeft te praten. Dat zal vreemd klinken uit de mond van een vrouw die, en dat verzin ik niet zelf, toch redelijk wat praat. Als je helemaal alleen woont en ook weinig te maken hebt buren of huisgenoten kan het namelijk weleens zo zijn dat je meer dan 24 uur helemaal niet praat, dit is een belevenis opzich. Als ik toch opeens de behoefte voel om te praten ga ik gewoon naar de Albert Heijn en praat daar wat tegen cassieres en ander winkelpersoneel aan. Ik heb ook verschillende openingszinnen bedacht om een gesprek te beginnen. De openingszin die het meest oplevert blijft toch: "Tot hoe laat moet je vandaag werken? ". Als je dat vraagt op een semi- geïnteresseerde manier lijkt het net alsof je er medelijden mee hebt dat iemand er vrijwillig voor kiest continu dezelfde bewegingen te maken en daar bliepgeluidjes voor te ontvangen. De desbetreffende mevrouw of meneer zal een verhaal ophangen dat druipt van zelfmedelijden. In mijn supermarkt is het trouwens toch altijd mevrouw( de mannen zijn slecht vertegenwoordigd bij de kassa) misschien moet ik toch eens een brief gaan schrijven naar de ah over hun selectiebeleid voor cassieres aangezien ik nu continu openingszinnen moet gebruiken voor vrouwen en dit toch niet mijn voorkeur heeft.
Misschien is het al opgevallen maar het alleen wonen heeft nog een groot voordeel. Ik mag al een jaar lang elke dag zelf verzinnen wat ik eet. Nu wil ik niet direct zeggen dat ik zo geobsedeerd ben door eten dat ik alleen al puur geluk ervaar bij het lopen door de Albert Heijn maar eigenlijk is dat wel gewoon een feit. Ik waardeer het natuurlijk heel erg als iemand anders voor me kookt maar als ik dan de dag erna weer zelf kan kiezen uit rode kool of spinazie uit de diepvries dan voelt dat erg goed.
Ik bedacht me net dat dit al de derde keer is in zeer korte tijd dat ik de Albert Heijn in mijn blogs noem en dat terwijl mijn blog niet wordt gecensureerd door de supermarktgigant. Ik vind boodschappen doen gewoon een erg interessant fenomeen. Als ik ooit nog eens rijk wil worden schrijf ik er misschien toch eens een boek over.
Ik ben me ervan bewust dat deze lap tekst al te lang wordt voor jullie concentratie vermogen maar ik wil toch nog een dingetje bespreken. Ik hoef nooit op te ruimen.
Dit was alleen om jaloezie op te wekken en heeft verder geen toelichting nodig.
Abonneren op:
Posts (Atom)